Dünyada en nefret ettiğim şey, “ayy ne kadar kötü şeyler yaşadılar. Şükürler olsun biz öyle değiliz”. Diyerek insanların kendilerini rahatlatmaya çalışmalarıdır. “ACI” kelimesi söylendiği gibi acıdır zaten. Herkesin yaşadığı da kendine göre en acıdır. Bunun üzerine söylenebilecek çok fazla sözde yoktur.

Dünya garip hale doğru gidiyor. Her yanımız şiddet dolu ve bununla beslenen gerçekten bundan zevk alan bu coğrafyada yaşayan caniler var.  Ortadoğu ve Güney Afrika ülkeleri hatta bazı Avrupa ülkeleri bile kan ağlıyor. Emperyalist ülkeler öyle yada böyle bir araya geliyor, geçen ki yazımda da vurguladığım o “Zengin Aileler”  yeryüzünde yaşayan hiçbir varlığı düşünmeden son gaz ölüm saçmaya devam ediyor. Bunlar değişmez mi? Değişmeyecek mi? Önceden değişim denildiğinde aklıma güzel şeylere doğru yol alacağımız gelirdi. Bu umudumu hiç ama hiç yitirmeyeceğim ve yitirmeyelim…

Bu yazımda sizlerle çok sevdiğim bir can dostum, yoldaşım, arkadaşım, bebeğimden bahsetmek istiyorum. Onunla 2006 yılının Ekim ayında Kadıköy çarşıda, çok sevdiğim hayatımın ışığı olan yeğenim Can ile birlikte gezerken rastladığımız dünya tatlısı, çipil çipil gözleri ile bakan daha üç aylık bile olmamış kedimiz oğlumuz Kasım Pinto idi. O dönemlerde özel sektör çalışanı olarak kronik bir şekilde ara ara işsiz kaldığım bir dilime denk geldi. Yeğenim ile birlikte o küçücük varlığı henüz tutmaya bile korkarak, bir sepet alıp içine koyduk ve çok sevdiğim can dostum, Özgür’ün yanına koştuk. Çünkü nasıl bakacağımızı bilmiyorduk. Sonra Özgür’ün eşi Şükran ile birlikte o tatlı varlığı bir veterinere götürüp, gerekli bütün aşı, iğne vs yaptırdık. Sonrasında ne mi oldu? Bu güzellik hayatımın tam da ortasında bir güneş sıcaklığı ile karşılıksız bütün sevgilerin sonsuz yaşandığı bebeğim oldu. Bütün herkes şayet evinde, bahçesinde veya sokağında böyle bir cana bakıyorsa bilirler ki bu dünya tatlısı varlıkla inanılmaz bir gönül bağı ve sevgi oluşur. Ailenizin bir bireyi olur, zor zamanlarınızda, baktığınız bu canlıya karşı sorumluluğunuzdan ötürü ayakta kalabilme savaşınız olur.  Tam da bu yıl beraber 13. Yılımıza girecektik ama nereden bilebilirdim ki 2018 yılının Aralık ayının sonunda yaşadığımız karaciğerde oluşan bir rahatsızlık ve tedavi ederek iyileşmesinin ardından bu kötü hastalığın tekrar edeceğini ve  kollarımda acılar içinde canımı sonsuza göndereceğimi. Oğlum melek oldu. Bunları yazarken bile göz yaşlarımı tutamıyorum.

Hepimiz de biliyoruz bu hayatın bir gerçeği. Ancak bu acıyı yaşarken çok sevdiklerim de dahil olmak üzere herkes kendi yaşadığı büyük acıları dile getirerek, dünyada anneler ve babalar çocuklarını, çocuklar anne ve babalarını veya baktıkları en güzel varlıkları kaybettiklerini dile getirdiler. Evet biliyorum dünyanın dört bir yanında savaşlar, tecavüzler, tacizler, şiddetler yaşanıyor. Bu acıları ben de içimde hissediyor ve dert ediniyorum. Ne yapabilirim, bir birey olarak bu tür kötülükleri ortadan kaldırmak için neler yapılmalı diye düşünüp, duruyorum. Susmak en büyük acıdır çünkü susmak kabullenmektir diyorum. Dert edindiğim bu acıları haykırarak, yazarak ve susmayarak dillendiriyorum.

Bu tür sorunların seçtiğimiz veya seçmediğimiz vekillerin ellerine bırakılmaması, taşın altına elimizi koymamız gerektiğini…

Benim çok sevdiğim küçük suratlım, “uğurum bereketim” olarak seslendiğim, öptüm öptüm kokladığım diyerek, öptüğüm can yoldaşım benim en olumsuz ve acı günlerimde, FMF (Ailevi Akdeniz Ateşi) hastalığımın tavan yaptığı günlerde yanımdan hiç ayırılmaz, ağladığım zamanlarda göz yaşlarımı yalar, ağrımın olduğu yere yatar beni ısıtır ve acılarımı hafifletirdi.

İşten eve geldiğimde kapıyı açtığım anda karşımda taklalar atarak beni karşılar, yemeğine büyük bir lezzetle yedikten sonra hemen kucağıma çıkar, bebişimle yaptığımız seramoni eşliğinde “poposuna ufak ve yavaş yavaş “dıbpışşş, dıbpışşş” derken o sıcacık mırıldamaları ile pijamın uçundaki ipi bebekliğinden beri sanki annesini emer gibi ipi koklardı. Sabahları uyuya kaldığım zamanlarda, bıyıklarını yüzüme ve burnuma sürer, kafamda dolanır sonrasında bilgisayarın üstüne atlar ve beni kaldırdı.

Bir haftadır oğlumun hastalık döneminde elimden geleni belki de yapamamanın endişesini ve vicdan muhasebesini yapıp duruyorum. Çünkü ona bakan doktor, sabah akşam vitamin, ağrı kesici, kan iğnesi, antibiyotikler bir sürü iğne ile sabah akşam yapmasına karşın, oğlum da hiçbir ilerleme olmamış, sonrasında maddi durumunuz daha iyi olsaydı başka şeylerde denebilirdi gibi bir cümle kurduğu anda ise yıkıldım.

Bir doktor, elinde imkanlar mevcut ise önce hastanın iyileşmesi için yapılması gerekenleri mi yapar? Yoksa parayı mı? Düşünür…

Zaten kendi maddi durumumu sonuna kadar zorlamış ancak bunun da ötesinde yeterli olamam beni kahretti. Peki sorarım sizlere doktor doğru doktor muydu? Gerçekte yapması gerekenleri yapmış mıydı?

Geçen Pazar günü kaybettim oğlum ile ilgili bu sorular kafamda dolanıp duruyor. Oysa ki her sabah ve akşam yaptığı iğnelerinin paralarını her akşam işi çıkışı klinikliklerine gidiyor ve karttan çektiriyordum. Özellikle böyle olmasını istiyordu. Paragöz olduğunun başından beri farkındaydım. Ancak tek ümidim oğlumu iyileştirmesi idi. Tamam yaşı vardı. Bunu da biliyorum ancak bu doktor konusunda uzman mıydı? Ya da ben oğluma kan, demir ilaçları ve göz damlaları yaptığım ve vermeye çalıştığım için yani ben mi oğlumun ölümüne neden olmuştum?

Sevgili doktorum Doç. Dr. Celal ULAŞOĞLU’nun da dediği gibi “Allah doktorunda, avukatında, vicdanlı ve merhametlisi ile karşılaştırsın.”

Şimdi bu şüpheler eşliğinde Kasım’a bakan ve bir hafta acılar çekmesine neden olan doktoru muydu? Yoksa ben mi? Vicdan muhasebesi yapmama neden olan da bu doktor değil mi?

Seni çok özlüyorum bebeğim… Sevgili oğlum Kasım’ın anısına

Sevgi ve Saygılarımla,