Bazı filmler vardır ki hayatımızda dönüm noktası olabilecek ve yıllar geçse de eskimeyecek… SlidingDoors da tam olarak bu filmlerden biri. Kendinizi motive etmek istediğinizde düşünmeden açıp izleyebileceğiniz enerji dolu harika bir film.

Filmin başrolünde Iron Man serisinden de tanıyacağınız GwynethPaltrow yer alıyor. Hayat verdiği Helen karakteriyle yanı başımızda tanıdığımız bir arkadaşımız gibi beliriveriyor.

Filmin konusu paralel evren demek mümkün. Filme adını veren SlidingDoors bir metro kapısı. Ana karakterimizin saniyeyle kaçırdığı metrodan yani geçemediği o kapıdan başlayarak hayatının akışını çift yönlü izliyoruz. Eğer o metroya yetişseydi hayatı nasıl ilerleyecekti? Ya da bindiği o metrodan sonra nasıl ilerledi?

Filmi tam anlamıyla eş zamanlı ve iki yönlü izliyoruz. Bazen belli bir saatte belli bir mekanda iki karakterin de bulunması dikkat çekici oluyor. ‘Hangi seçeneği seçersek seçelim orda olmamız gerekiyorsa oluyoruz’un bir vurgusu niteliğinde bu sahneler. Sadece kimle ve nasıl o ortamda olduğumuzun fark ettiği de gözden kaçmıyor. Karakterin başına gelen büyük ve etkileyici olaylar da her iki akışta da yine eş zamanlı yaşanıyor. Bu durum insanda birazcık kadercilik fikri yaşatsa da yine de şaşırtıcı olmaktan çıkmıyor.

Filmde karakterleri tanıyabilmemiz ve ayırt edebilmemiz için de bir teknik uygulanmış. Helen’i iki ayrı imajla izliyoruz filmde. Birinde kısacık sarı saçlarıyla dikkat çekerken diğerinde kahverengi sempatik imajı göze çarpıyor.

Filmin sonuna kadar bu hayatlardan hangisinin gerçek hangisinin olasılık olduğunu anlamak epey güç. Filmin çekildiği yıllara bakacak olursak, o dönemde paralel evren konusu biraz da romantik komediyle harmanlanarak seyirciye ilgi çekici bir senaryoyla sunuluyor.